Głównym celem klasyfikacji stosowanych w medycynie jest odpowiednie uporządkowanie schorzeń czy procedur. Klasyfikacje w znaczny sposób ułatwiają pracę zarówno lekarzom, jak i pozostałym służbom medycznym właśnie dzięki temu, że obszerne opisy zostają uściślone do konkretnych kodów składających się z kilku liter i cyfr.
By dokładnie zrozumieć, w jaki sposób działają klasyfikacje medyczne, warto wyobrazić sobie sytuację, w której pacjent na skierowaniu od internisty, w miejscu przeznaczonym na nazwę choroby może znaleźć skrót liczbowo-literowy, np. H46, czyli zapalenie nerwu wzrokowego. Dzięki temu kodowi, lekarz specjalista jest w stanie szybko i łatwo wyczytać,
z jakim problemem został skierowany do niego dany pacjent.
Próbując pojąć, w jaki sposób działa zastosowanie klasyfikacji medycznej, warto zwrócić uwagę na to, że np. Międzynarodowa Klasyfikacja Chorób ICD-10, która została wspomniana wyżej, dzieli się według pewnych podgrup, co pozwala lekarzom na sprawne wyczytanie z karty pacjenta, o jakie schorzenie lub grupę schorzeń chodzi. Litery w klasyfikacjach nie są przypadkowe. Dla przykładu – te kody, na których początku występuje litera “E”, będą miały związek z chorobami tarczycy.
Podsumowując, wprowadzenie takich klasyfikacji, jak przytoczone ICD-10, ICF (Międzynarodowa klasyfikacja funkcjonowania, niepełnosprawności i zdrowia), ICD-9 (Międzynarodowa Klasyfikacja Procedur Medycznych), było sposobem na to, by ułatwić Służbie Zdrowia między innymi diagnozowanie chorób, a co za tym idzie, efektywniejszą pracę na rzecz pacjenta i jego zdrowia.
Na koniec warto zaznaczyć, że celem Proassist jest ułatwienie pracy specjalistom i właśnie dlatego w naszej aplikacji wszystkie klasyfikacje medyczne są łatwo i wygodnie dostępne.
ICD-10 to nic innego jak sposób klasyfikacji medycznej, który został opracowany przez Światową Organizację Zdrowia (WHO), pozwalający na odpowiednie, a przede wszystkim szybkie i sprawne uporządkowanie schorzeń w systemie kodów literowo-liczbowych. Celem ICD-10 jest zwiększenie dokładności kodowania, dzięki opracowaniu spisu składającego się z odpowiednio uporządkowanych i pogrupowanych kodów.
By móc odnaleźć się w klasyfikacji ICD-10, należy wziąć pod uwagę to, że ogromne znaczenie w kodzie ma litera, która znajduje się przed liczbą. Dla przykładu – A; B to niektóre choroby i pasożytnicze, C to nowotwory, natomiast D to choroby krwi. Warto dodać, że grupy podzielone są aż do litery Z, jednak chociażby litera U oznacza kody specjalne, a nie konkretne grupy schorzeń. Podobnie jest w przypadku V; W; X; Y, które oznaczają zewnętrzne przyczyny zachorowania i zgonu.
Dzięki temu systemowi, możliwe jest oznaczenie każdej jednostki chorobowej, co znacznie ułatwia diagnozę i opiekę nad pacjentem. Warto zaznaczyć, że Światowa Organizacja Zdrowia rozpoczęła prace nad aktualną klasyfikacją ICD-10 już w 1983 roku na spotkaniu w Genewie. Sama klasyfikacja została jednak zatwierdzona w 1992, a w Polsce obowiązuje od 1996 roku.
ICD-9, podobnie jak ICD-10 jest klasyfikacją medyczną stworzoną po to, by ułatwić pracę lekarzom. ICD-9 stosowana jest przez zakłady opieki zdrowotnej po to, by uprościć i ułatwić porządkowanie wykonywanych procedur zabiegowych, diagnostycznych i leczniczych, a także rozliczanie ich z Narodowym Funduszem Zdrowia. W przypadku klasyfikacji ICD-9, kody, najczęściej 3-4 znakowe, również składają się z liter oraz cyfr.
By móc w pełni zrozumieć klasyfikację ICD-9, należy wziąć pod uwagę to,że co roku 1 października ukazuje się aktualizacja procedur zawartych w spisie. Warto również dodać, że w Polsce ICD-9 stosuje się w celu określenia kosztów wykonanych zabiegów, czy operacji. Co więcej, jeżeli pacjent przebywa w szpitalu, kodowane są wtedy wszelkie zabiegi i procedury, które zostały przeprowadzone.
ICF to kolejna klasyfikacja medyczna opracowana przez Światową Organizację Zdrowia (WHO). Jej pełna nazwa to międzynarodowa klasyfikacja funkcjonowania, niepełnosprawności i zdrowia. Prościej mówiąc – służy do opisywania funkcjonowania człowieka za pomocą odpowiednio skonstruowanego kodu. Jest również uzupełnieniem klasyfikacji ICD-10, jednak nie może jej zastępować. Warto również zaznaczyć, że klasyfikacja ICF dzieli się na dwie części – pierwsza to funkcjonowanie i niepełnosprawność, a druga to czynniki kontekstowe.
W przypadku tej klasyfikacji kod również składa się z, zwykle 3-4 znakowej kombinacji cyfr i liter. Jednak co ciekawe, choć podobnie jak w przypadku klasyfikacji ICD-10, litera oznacza kategorię, tak tutaj cyfry 0; 1; 2; 3; 4; 8; 9 definiują to, na ile dany problem jest poważny – cyfry to kwalifikatory. Dla przykładu 0 = żaden, nieistotny; 0-4%, a z kolei 4 = zupełny; 96-100%. Z tym że 8 – nieokreślony i 9 – nie dotyczy.
Podsumowując, klasyfikacja ICF służy do tego, by za pomocą kodu określić, co pacjent jest i nie jest w stanie zrobić, oraz w jakim stopniu.
Informacja o plikach Cookie
