Kontakt werbalny i niewerbalny to dwie formy komunikacji międzyludzkiej inaczej zwanej komunikacją interpersonalną. Kontakt werbalny dotyczy komunikacji za pomocą słów i języka mówionego lub pisanego, czyli zadawanie pytań, odpowiadanie, prowadzenie rozmowy, itp. Kontakt niewerbalny natomiast odnosi się do wykonywanych podczas komunikacji gestów, ruchów ciała, wyrazu twarzy czy intonacji wypowiedzi. Kontakt niewerbalny pomaga w odczytywaniu emocji i dostarcza rozmówcy wiele dodatkowych informacji.
W kontakcie werbalnym z pacjentem ważną rolę odgrywają zadawane pacjentowi pytania i odpowiedzi, których nam udziela. To dzięki nim dowiadujemy się cennych informacji na temat stanu pacjenta, jego dolegliwości i historii choroby. Kontakt werbalny opiera się na słowach i języku mówionym, zatem w relacji z pacjentem kontakt werbalny to także udzielane przez lekarza porady czy stawiane diagnozy.
Kontakt niewerbalny w relacji pacjent-lekarz to przede wszystkim wyrażane przez pacjenta mimiką i gestami dyskomfortu i bólu (np. podczas badania urazowego), potakiwanie głową na znak zrozumienia wypowiedzi, a także postawa ciała i utrzymywanie kontaktu wzrokowego. Lekarz może poprzez komunikację niewerbalną wyrażać np. empatię i zrozumienie dla pacjenta.
W pracy w ochronie zdrowia ważne jest, by kontakt medyka z pacjentem był profesjonalny i skoncentrowany na dobro pacjenta. Lekarz musi wykazywać się empatią, ale nie może za bardzo przywiązywać się do pacjenta, spoufalać z nim i wchodzić w przyjacielskie relacje. Nie wolno mu kierować się w pracy emocjami – zarówno tymi dobrymi, jak i złymi. Każdy pacjent powinien być traktowany jednakowo, niezależnie od tego, czy lekarz darzy go sympatią czy też nie. Pacjent powinien czuć się bezpieczny, wysłuchany i zrozumiany, a jego prywatność powinna zostać poszanowana.
Informacja o plikach Cookie
