Diagram zębowy to przedstawienie graficzne zębów, często używane w stomatologii do oznaczania poszczególnych zębów w jamie ustnej pacjenta.
Diagramu zębowego najczęściej używa się w celu dokumentacji stanu jamy ustnej pacjenta oraz planowania leczenia stomatologicznego, protetycznego, ortodontycznego i chirurgicznego. Pozwala sprawnie komunikować się dentyście i jego asystentce podczas wykonywania przeglądu stomatologicznego.
Pierwszym krokiem przy wypełnianiu diagramu zębowego jest odpowiednie oznaczenie łuków zębów górnych i dolnych szczęki – na dole diagramu powinien znajdować się łuk dolny, a górny łuk umieszczamy na górze.
Następnie przyjmujemy dla naszego diagramu odpowiednie oznakowanie. Oznaczenia diagramu zębowego mogą być zarówno numeryczne, jak i literowe. Ważne jest jednak, żeby na całym diagramie stosować oznaczenia jednakowo. Dzięki temu będzie on czytelny i zrozumiały.
Przykładowe oznaczenia zębów to:
Jeśli istnieją braki w uzębieniu, można użyć dodatkowego oznakowania (np. X lub O), aby ukazać, że ząb jest usunięty.
Oprócz numeracji zębów, należy wprowadzić także odpowiednie oznaczenia dla wskazania konkretnych zębów, np. “G” dla górnych siekaczy i “D” dla dolnych.
Często w gabinetach używa się także oznaczania najbardziej zalecanego przez WHO i FDi, czyli systemu Viohla. Twórca podzielił jamę ustną na ćwiartki, a każdą z nich ponumerował. I tak dla zębów stałych mamy numery 1-4, a dla mlecznych 5-8. Oznaczenia te tłumaczymy jako:
1 – ćwiartka prawa w szczęce
2 – ćwiartka lewa w szczęce
3 – ćwiartka lew w żuchwie
4 – ćwiartka prawa w rzuchwie
I analogicznie dla zębów mlecznych:
5 – ćwiartka prawa w szczęce
6 – ćwiartka lewa w szczęce
7 – ćwiartka lew w żuchwie
8 – ćwiartka prawa w rzuchwie
Stosując ten system, najpierw oznaczamy ćwiartkę, a następnie zęba i np. pierwszy ząb stały górny prawy to według numeracji 16. Ważne jest, że oznaczenie to czytamy “jeden sześć”, a nie “szesnaście”.
